Het mag weer ... breien en haken

... niet dat ik me er aan stoor of iets mag of niet, of het helemaal hot is of ouderwets, het gaat mij er om of ik het leuk vind, en ik vind het weer zalig om te doen.
Breien en haken. Niet te groot, dus de poppen zijn voor nu even de klos, passen, meten, aan en weer uit.
Nog een steekje, nog een lus, draadje zus en draadje zo, een leuke klus.

Ik heb mijn eigen poppen nog, toch ook alweer allen zo'n 50 jaartjes oud, maar ook wat oudere poppen die mijn hart beroerden toen ze op mijn pad kwamen in de loop der jaren.
Het gaat me niet om merken of soorten of rassen, het gaat me om het koppie.
Vaak zijn het babypoppen.

Zo kreeg ik een poosje terug deze babypop van mijn moeder. Hij had een super leuk gebreid pakje aan, blauw met witte stippen, dus wat dat betreft ook helemaal goed. Maar ... de motten hebben er veel van weggevreten dus dat moet ik repareren mettertijd.
Dus een broekje gebreid van echte wol op naalden 2,5, oefffff, het was toch lang geleden dat ik dat deed.
Ik wil dan ook nog perse de looks hebben uit de jaren 50-60, die babypakjes waren zo schattig, vind ik dan.

Natuurlijk moet er dan ook een jasje komen, met bijpassende sokjes. Dus de haaknaald weer gepakt, dat gaat me iets beter af en vooral (ja ik ben soms erg ongeduldig) sneller. Ik merk dat het rustig op de bank een beetje handwerken ook therapeutisch werkt, ik begin een beetje tot rust te komen ondanks allerlei gedoe.

Ook dit is weer gewoon uit mn hoofd gehaakt, beetje passen en meten en het is wel handig dat ik ooit op de modevakschool patroontekenen heb geleerd, ik snap wel hoe delen in elkaar horen te vallen wil het worden zoals ik wil.

Ook hier weel gekozen voor echte wol (mag straks wel een voorraad mottenballen op de zolder leggen) in een wat oude tint grijs.

Je ziet dat de pop 2 kanten op kan kijken, dat maakt het koppie wat ondeugend. Hij heeft een stoffen lijfje wat ook wat beschadigd is. Het systeem van de oogjes zit in het kopje en de vulling kruipt daar steeds in. Daar moet ik dus nog eens ernstig naar kijken.
Vanwege het open mondje heb ik hem Fransje genoemd, franse poppen hebben vaker open mondjes.
Hij is ca 40 cm lang.

Ook huist hier nog een grotere babypop, een zwaar composiet hoofd wat helaas wel behoorlijke speelschade heeft, maar toch. Het lijf en de ledematen zijn van stof en vooral de benen vind ik wat fors aan de maat, maar ach, zoals ik al zei, het koppie deed het hem Zij heeft een gebreid jurkje aan wat ik via marktplaats heb gekocht. Voor nu vind ik dat wel lief staan.

Samen in de oude poppenwandelwagen is leuk om foto's te maken.

Verder is mijn woonkamer steeds wat leger aan het worden. Dat bevalt me eigenlijk ook wel weer, iets minder indrukken de hele dag om me heen, RUST moet er komen anders gaat het fout hier.

Deze kandelaar staat op mn salontafel samen met het kleine beeldje. Op de achtergrond het grote beeld op opgestapelde bedbankjes met ook een grote kandelaar ernaast. Dit geheel zie ik als ik op de bank zit. Links ervan staat mijn kleine tv'tje nu een beetje uit de weg in de schouw. Daarom gaat het brabants potkacheltje marktplaats maar weer op. Ik heb geen schoorsteen dus zal hem toch nooit echt kunnen laten branden.

Mijn patatjes zijn bijna gebakken, jaja, zelfgebakken frietjes in een ouderwetse frietpan op het gas. Waar krijg je ze nog. Mijn zaterdagavond kan beginnen en de poezen hier genieten met me mee.

Links mijn oudste, J.J. van ruim 14 en rechts Floor van bijna 4. Samen in een mandje ... JA gezellig!!!

Fijn weekend allemaal !!

Cathy

Nog een weekje en dan is het Kerst 2011

Als eerste dank voor de lieve reacties, zowel op het blog als privé. Af en toe heeft een mens dat kennelijk nodig.

Maarrrrrrr ik ga niet verder klagen, en ben weer vrolijk verder aan het gaan met mijn leventje.
Ik lees diverse blogs, zie allerlei mooie wensen en ik laat het voor wat het is.
Ook zoveel nare dingen zijn te lezen, duidelijk of tussen de regels door, ik reageer er maar niet meer op.

Ik ben weer wat aan het schuiven geweest, tussen het haken en breien voor de poppen door.
Mijn kast met bruine spullen heb ik even verwisseld, en het bruine spul in de hoek geplaatst. Het donkere bleef overheersen en zo in de hoek lijkt het mij toch beter.

Ik moet me natuurlijk enorm inhouden om nou niet ff snel mijn eethoek wit te willen schilderen, want dat gaat lichamelijk nog even niet. En een half wit geschilderde stoel staat ook zo ... onaf, zeg maar.

Ook heb ik al het brocante nu dus in de open kasten gezet, ik wilde er even flink van genieten, dus hoppa, die vitrine kast open, spullen verplaatst en zie : leuke hoekjes en o zo handig met het afstoffen ....

de oude zilveren rammelaar van Kees vroeger heeft weer even een fijn plekje.

Maar ja, dan heb je dus een lege vitrine kast, en ja hoor, 

al mn zilverLOOK spullen bij elkaar geraapt ... 

nou ja, dat wat beneden was

en in de kast gezet. 

De vitrine kast overigens verruild met mijn handwerkkast, die nu achter staat bij mn werktafel (DAT blijkt echt een oplossing te zijn voor mij, zo'n tafel extra in de woonkamer)

en de vitrinekast staat nu bij de zithoek.

diverse oude kleine kandelaartjes

een tafel schuiertje
vooral NIET meer gebruiken want het ding verhaart nog erger dan de hond.

de theeset van mijn schoonouders,
ik heb er in onze verkeringstijd nog thee uit gedronken.

even een grapje :)

een boter warmer/koeler
en uiteraard, zelfs hier is een kat te vinden

en nep kerstcake en enkele oude theepotjes

En zo hobbel ik dus richting 'feest'dagen. Mijn neef is eerste kerstdag jarig en die is na 5 jaar weer eens thuis in plaats van een of ander warm land, dus daar ga ik zeker een gezellig familiebakje drinken met mams.

Verder dit jaar even niets.

Ik heb dan ook geen boom of kerstversieringen, behalve een gevulde metalen standaard met wat engeltjes en theelichtjes op mijn salon tafel. En een groot wit hart er in.

Kaarsen brand ik het hele jaar door 

en die vervolmaken het voor mij. 

Mijn vrede, in mijn huis.

Simpele foto's, simpele plaatjes, 

en een simpel kaarsje met zo'n grote bedoeling

Vrede bij en met jezelf en je omgeving.

Als allen dat hadden, dan was er alleen vrede.

Ik wens voor mijzelf een nieuwe baan

en vrede met wat er is gebeurd het afgelopen jaar.

Ik wens mijzelf rust

en wijsheid bij alle moeilijke besluiten die me te wachten staan.

Ik wens mijzelf goeds

en allen die dit lezen 

wens ik alles wat ze zichzelve wensen.

Cathy

Decembermaand

Alweer halverwege december, dagen vol regen en dagen vol wind. Dagjes in bed , snipverkouden en rillend als een rietje.

Natte vieze kattepootjes, rennend van de tuin naar mijn witte bank.
Een huilbui bij ome dokter, omdat je het even allemaal niet meer weet.










De mooiste kaarten en liefste wensen op je deurmat, 

echte envelopjes, niks digitaal.

Terugdenken aan andere jaren en dingen die je deed 

toen alles nog anders was.

Mensen die vragen, wat doe jij met de kerst?.

Propvolle supermarkten en reclames voor hele families.

Sjouwende Kertmensen met tassen vol pakjes, 

voor weet je veel wie.

Een krans op een dienblad, dit jaar maar geen boom.

Waxine lichtjes en kaarsjes, 

veilig met windlichten er omheen.

Ach ja, het is december 2011.

Ik pak mijn haakwerkje en nestel me op de bank.

Lichtjes aan en een vers kopje thee.
De regen klettert tegen mijn tuindeuren, het deert me niet.
Kacheltje even hoog, even mijzelf verwennen.



Wat een tijd, wat een tijd
Wat een tijd achter de rug en voor de boeg .... 2012

Een blik op tv, een aai voor de kat.

En nog maar een losse en stokjes gehaakt ...

en weer eens een diepe zucht geslaakt.

   

een poppencape

gevoerd met bloemetjes stof

                                                                                       

Een jasje voor de pop, oud roze zijden mouwtjes
waar nog manchetjes aan komen
bewerkt met oud lint en kant (zie onder)

***

Eindelijk een echt oud doopjurkje, ik ben er zo blij mee

***

Enkele van mijn popjes

Nee het valt me even
allemaal niet mee,
maar voor vanavond
ben ik tevree
Ik mag even wegdromen
in mijn wereldje klein
daar waar ik even
een zorgeloos kind mag zijn





















Fijn weekend !!


                                   Cathy

De schoenendoos

In de tijd van digitale camera's en fotoalbums verdwijnen langzaam maar zeker de gevulde schoenendozen met oude familiekiekjes.

Gelukkig brengt de techniek wel met zich mee dat ook die oude kiekjes weer digitaal bewaard kunnen worden.

Al mijn hele leven ben ik verzot op foto's, als kind hadden mijn zusje en ik beiden een heus cameraatje gekregen van opa en oma die in Zwitserland woonden. Ons eerste rolletje hebben we beiden verknald omdat we op de achterbank van de auto even wilde kijken wat er al op het rolletje stond .... ik hoor mijn vaders reactie nog .... zijn paniekerig Nee niet doen, kwam te laat , we moesten sparen voor een nieuw rolletje.

Hoe heerlijk is het om terug te kunnen kijken naar bijvoorbeeld de jeugdjaren van je echtgenoot. Hoe hij in een wandelwagentje annex slede zit, op de bevroren Ringvaart in Haarlem, zijn mama en grote broer dik ingepakt tegen de ijzige wind.

's Avonds een stoer flanellen pyamaatje aan en hangen aan een deurklink waar je al goed bij kunt met je 3 jaartjes. 

Hoe grappig is het om de brocante spulletjes in je huis te verzamelen, waar je man als kind op straat mee speelde, samen met zijn buurjongetje, nog totaal onwetend van de hedendaagse computerspelletjes. De driewielers nonchalant geparkeerd op de stoeprand, nog onbewust van de groei van auto's en hun snelheden in de straten, nog nooit getuige geweest van de bouw van een verkeersdrempel ....

 

De dag van mijn eerste heilige communie zal ik nooit vergeten, evenals de dag dat mama en ik gingen 'shoppen' voor een jurkje, wat wij destijds benoemden als : de stad in gaan. Het jurkje had witte stipjes, ik was er helemaal verzot op ...

In 1961 zijn wij verhuisd van Amsterdam naar Haarlem. Ik was 5 jaar en ons kleine broertje is nog net in Haarlem geboren. Hoewel het in zijn eerste jaren een ziekelijk kindje was, straalt hij toch op deze grappige foto die een bevriende kennis thuis bij ons van hem heeft gemaakt.

We gingen van het toen al drukke Amsterdam, waar de tram regelmatig om de hoek kwam met luid getringel, naar een nieuwbouwwijk in Schalkwijk in Haarlem. Aan de overkant van de flat lag het nog braak liggend stukje grond, er is later een speeltuin gekomen waar we vele uurtjes hebben gespeeld. Daarvan later meer foto's. Het rijtje huisjes op de achtergrond werden bejaarden woninkjes, in dat eerste huisje op de hoek kreeg ik toen het later bewoond was door Ome Jan Van De Speeltuin dagelijks een glaasje sap omdat ik toch altijd zo witjes zag. De sapjes verhielpen dat niet, maar verwerden tot een zoete herinnering uit mijn jeugd.