zaterdag 18 december 2010

Mijmeren in jezelf.

Het lukt me nog niet zo om dit blog een mooi aanzicht te geven. Mijn logo is weg na een denkelijk foute aktie van mij, en foto's toevoegen lukt me ook nog niet echt. Ook is de zijkant nog helemaal niet wat ik zou willen ... kortom, dit blog staat eigenlijk momenteel wel even symbool voor mijn leven van dit moment. Ik wil iets maar het lukt me niet.

Het is een witte winter geworden, ergens ben ik de zomer misgelopen voor mijn gevoel, maar dat maakt de sneeuw niet minder mooi. Lara struint er met haar kleine hondepootjes als een dolle doorheen, soms verdwijnt ze tot haar buikje, naarstig op zoek naar haar tennisbal die ik zo nu en dan een slinger verkoop. Het is een dartele dame, iedereen denkt dat ze nog steeds een pup is maar zover ik weet gaat ze richting haar 7e verjaardag. Een lekker enthousiast beestje, wat buiten haar ras eer aandoet, dan is ze een echte druktemaker zoals de Jack Russel betaamt, maar binnen is ze heerlijk lui en relaxed, doet veel slaapjes, speelt met de poezen en houdt me scherp in de gaten of ik niet zonder haar de deur uitga. Kortom, ze is mijn trouwe maatje.

Winter dus, december zelfs al en Sint is alweer vergeten. Nog maar een week, en dan is het Kerst. Waar is mijn tijd gebleven??? Waar zijn mijn jaren gebleven, wat heb ik nou helemaal gedaan al die tijd? Levensvragen, heel veel, en met veel minder antwoorden dan ik zou willen.

Nee ik heb geen kerstboom ... hoe mooi en leuk ik ze ook vind. Waarom niet? Niemand zal hem dan zien, behalve ik en daar is het me dan net even teveel werk voor. Ik heb er de energie niet voor, en ik heb wederom niemand uitgenodigd voor de feestdagen. Al jaren niet meer. Vaak word ik zelf wel ergens gevraagd, zo ook nu 2e Kerstdag. Dan eet ik bij mijn zus, samen met mijn moeder en de schoonmoeder van mijn zus. Zo ben ik bijna ook zo'n oude alleenstaande dame geworden uit de tekst: wat doen we met moeder deze kerst ... variantje: met zus :). Lief, en ze kan koken als de beste, dus het zal zeker gezellig worden.
Verder heb en maak ik geen afspraken dit jaar. Ook niet met oud en nieuw, ik blijf nu eindelijk eens lekker thuis, samen met mn maatjes, hondje Lara en mn vijf kattenbeesten. Even niks en niemand .... feitelijk net als vele andere dagen in de week, weken in de maand, en maanden in het jaar. Zielig? Nee zeker niet !

Deels is het een keuze, ik heb me steeds meer terug getrokken uit mijn sociale wereldje. Ja straks wel weer aan het werk, als ik opgeknapt ben, en dan zie ik mijn bazin weer wat vaker, altijd wel gezellig. En ja dan heb ik ook weer andere dingen om over na te denken, problemen op te lossen en noem maar op.
Maar nu nog even niet.
Nu ben ik thuis en blik terug op mijn laatste, met name 6 jaar.
Wat heb ik nou helemaal gedaan al met al. En wat heb ik bereikt?
Wat waren mijn doelen en plannen? Ik weet het werkelijk even niet.

Oh ja, ik woon nog steeds in mijn heerlijke maar oh zo achterstallig in onderhoud onderhouden huis. Oh ja, ik heb van huisdieren afscheid moeten nemen (dit jaar wel 4!) maar heb ook nieuwe mogen verwelkomen. En oh ja, ik ben aan het rommelen in huis.
Maar net als met dit blog, niets is af en niet mooi genoeg, of niet zo mooi als ik zou willen of dat het zou kunnen.
En ja, ik heb contacten verbroken, of laten verwateren,andere contacten ongewild verloren, maar ook nieuwe mensen leren kennen, en een enkele oude bekende weer terug gehaald in mijn leven.
En ja, ik heb nog best vriendinnen, lieve meiden, elk zo anders, maar allen kijken naar me om. En ja, ik geniet nog van mijn moeder, hoe moe ik er soms ook van word, zij is onvervangbaar.
Maar verder?

Ik weet het wel hoor, ik ben simpelweg weer toe aan een relatie, een iemand die mijn nummer 1 mag, kan en wil worden, en die mij als zijn nummer 1 kan, mag en wil zien en ervaren. Ik wil liefde kunnen geven en ontvangen, ik wil kunnen delen en lachen met iemand, ik wil mijzelf kunnen zijn bij iemand die mij ook zo wil en waardeert, ik weet dat ik weer van iemand kan houden, anders, maar toch.
En ja, ik weet dat dat ook niet alles zal veranderen, maar het zal mij, mijn levenslust, mijn doelen wel zeker beinvloeden op een positieve manier. Ik zal er weer levenslust door krijgen, iemand die belt en zegt, zin in een strandwandeling? Een arm om je heen, als je het even niet ziet zitten, een luisterend oor als je ergens mee zit, of gewoon een schoot om mijn hoofd soms op te laten rusten .... ik weet het, ik wil altijd te veel.